Rozdział 3

Rozdział 3

Zacisnął usta podnosząc niepewny wzrok w stronę siostry, która ku jego zdziwieniu wciąż się nie odezwała. Spodziewał się wyzwisk, krzyku, histerii, nawet tego, że go uderzy chwilę później wychodząc czy też  informując   , że nie chce go więcej znać. Jednak jakie było jego zdziwienie kiedy w jej oczach nie ujrzał nic co wskazywałoby na to, że jest zła czy też

zniesmaczona. Nim udało mu się o cokolwiek zapytać poczuł jak   siostra przyciąga  go do siebie i przytula   szepcząc mu do ucha, że wszystko będzie w porządku. W tamtym momencie po prostu nie wytrzymał. Wszystkie emocje, które kumulowały się w nim od dobrych kilku miesięcy w końcu postanowiły wyjść na świat dzienny. Wtulił się w siostrę płacząc niczym małe dziecko.

- Gem..to tak bardzo boli.- Wyszeptał, a słona ciecz nie przestawała płynąć mu po policzkach.

- Ciii.. braciszku. Nic nie mów.- Głaskała go delikatnie po głowie. Po chwili zaprowadziła wciąż płaczącego chłopaka do salonu siadając z nim na kanapie. Ułożyła jego głowę na swoich kolanach jednocześnie nucąc jakąś kołysankę, aby się choć trochę uspokoił.  Spojrzała na jego profil wzdychając cicho. Wszyscy dookoła uważali jego brata za pewnego siebie podrywacza. Za gościa, który ma wszystko; pieniądze, sławę, przyjaciół, rodzinę, mnóstwo wielbicielek. Jednak ona kilka razy widziała swojego brata od tej bardziej wrażliwej strony. Harry nigdy nie próbował zaprzeczać, że ma rzeczy, o których niektórzy mogą tylko pomarzyć, ale jednocześnie zawsze mówił jak duże znaczenie mają dla niego  . Dlatego każdy kto nazwał jej brata pewnym siebie, egoistycznym dupkiem, nie miał  racji. Ten bezczelny maniak kotów, był z pewnością  najlepszym materiałem na przyjaciela. W każdej sytuacji potrafi postawić   dobro innej osoby ponad swoje, czy też stanąć w obronie swoich najbliższych nie bacząc na konsekwencje.

    Wracając do tego czego się dowiedziała. Mimo , iż nie spodziewała się, że o to właśnie chodzi to jednak w momencie, w którym poznała się prawdę wcale nie była zdziwiona. Możliwe, że za każdym razem obserwując swojego brata w towarzystwie Louisa podświadomie domyślała się o co chodzi. Przecież wiele razy widziała jak reagował rumieńcem na bliskość szatyna, ale wtedy   nie zastanawiała się nad tym głębiej. Teraz patrząc na młodszego brata widziała jak poważny jest   problem. Usiadła po turecku kiedy zielonooki zabrał głowę siadają obok. Widziała, że jest mu trudno dlatego czekała aż pierwszy się odezwie. Chłopak  splótł palce obu dłoni.

- Ja..widzisz..sam nie wiem jak to się zaczęło. Po prostu z każdym dniem coraz mocniej uświadamiałem sobie , że Lou jest dla mnie bardzo ważną osobą. Na początku wmawiałem sobie, że kocham go jak brata i dlatego jest dla mnie tak cenny. Byłem wniebowzięty kiedy każdego ranka zadawał sobie trud, aby mnie obudzić. Choć muszę przyznać, że te pobudki nie należały do najprzyjemniejszych to jednak widok jego roześmianej twarzy kiedy wściekły goniłem go po całym domu był czymś niesamowitym. Gdy nie miałem humoru on był jedyną osobą, która bez najmniejszego trudu mogła mi go poprawić. Mimo wszystko nie zastanawiałem się nad reakcjami na jego dotyk czy niektóre słowa, bo byłem pewny, że to tylko fascynacja, że zachowuje się tak bo Lou mi imponuje i chciałbym być taki jak on. – Zaczerpnął powietrza kontynuując.-  I wtedy pojawiła się Eleanor. Codziennie widziałem jak zabiera mi Louisa. Wydawało mi się, że robi to specjalnie, aby uświadomić mi, że ja nigdy nie będę z nim tak blisko. Później zauważyłem, że Tommo jest szczęśliwy i nie pozostało mi nic innego jak odsunąć się w cień . – Odgarnął niesforne kosmyki z czoła.- Nie mogę winić Boo Bear’a, bo on nie miał o niczym pojęcia.. Nie był i wciąż nie jest świadomy kim się dla mnie stał. Jednak wciąż jestem dla niego ważny, wiem to, jednak nie tak ważny jak on dla mnie. Nie łudzę się, że pewnego razu Tomlinson się ocknie i uświadomi sobie, że jest we mnie zakochany jak w nikim innym nigdy nie był. Wszystko pozostanie tak jak teraz. On się o niczym nie dowie. Będzie szczęśliwy z El, założą rodzinę, spłodzą przystojnego syna, a później  śliczną córkę, a ja…- Uśmiechnął się blado.-ja.. postaram się zapomnieć.- Gemma spojrzała na niego z powątpieniem.

- Myślisz, że to jest rozwiązanie?- Chłopak kiwnął głową. – A co jeśli Ci się nie uda zapomnieć, bo z tego co słyszałam nieźle wpadłeś. – Harry uśmiechnął się gorzko.

- No to żeś mnie pocieszyła, nie ma co. Eh, nie wiem,  zrobię sobie klona Lou  i będę szczęśliwy z klonem. Albo przerzucę się na aseksualizm. O tak, to jest dobry pomysł. – Brunetka spojrzała na niego z politowaniem.

- Głupi jesteś.- Powiedziała zwyczajnie. Styles wzruszył ramionami.

- Możliwe.- Wstał z kanapy przechadzając się dookoła niej jakby to miało mu pomóc w myśleniu.- To co innego mogę zrobić? Wiem! Będę obserwował jak to babsko lepi się do Lou. Później słuchać jak planują własny ślub, a w czasie ceremonii w kościele w momencie: Czy ktoś tu obecny ma coś przeciwko zawarciu małżeństwa przez tą oto dwójkę? Ja wstanę i wrzasnę: Tak ja mam!  A wtedy Lu rzuci mi się w ramiona wyzna bezgraniczną miłość i odjedziemy na białym koniu ku zachodzącemu słońcu. – Usiadł ciężko na kanapie podciągają kolana pod brodę.-  Normalnie idzie się tęczą porzygać.-  Dziewczyna parsknęła cicho pod nosem. Zamyśliła się nawijając kosmyk włosów na palec.

- Haz, pamiętasz co mi powiedziałeś kiedy wyznałam Ci, że zakochałam się w chłopaku, który wolał jakąś blondynkę? – Zielonooki zastanowił się przez chwilę.

- Masz na myśli to, że jest głupim dupkiem i powinno się go wykastrować? – Brunetka wywróciła oczami.

- Nie. To wcześniej. – Loczek pokiwał głową na znak, że pamięta. – Powiedziałeś mi, że jeżeli mi na nim zależy to powinnam o niego zawalczyć i pokazywać mu w każdej sytuacji ile dla mnie znaczy i że jestem gotowa do poświęceń   aby był szczęśliwy. – Harry spojrzał na nią z powątpieniem.

- Ale on i tak Cię nie chciał, więc….- Zamilkł kiedy dziewczyna wbiła w niego ostrzegawcze spojrzenie.

- Jeszcze słowo, a przysięgam, że uszkodzę tą Twoją śliczną mordkę. Ja tu próbuje Ci doradzić. – Nastolatek spojrzał na nią ze skruchą gestem nakazując żeby kontynuowała.- W każdym razie, chodzi mi o to, że jeżeli będziesz małymi kroczkami przekonywał Louisa do czegoś więcej możliwe, że rozkochasz go w sobie. Jakby nie patrzeć masz cztery tygodnie, w których będziesz sam na sam ze swoim obiektem uczuć. Bez Eleanor. Tylko Ty i on.- Poruszała znacząco brwiami powodując u chłopaka delikatny uśmiech. -  I pamiętajcie o zabezpieczeniach. Wiem, że nie grozi wam coś takiego jak ciąża,  ale jak to się mówi; Przezorny zawsze ubezpieczony…. – Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale poduszka, którą dostała w twarz udaremniła jej to skutecznie. – Zabiję!- Wysyczała przez zaciśnięte zęby jednocześnie rzucają się na brata okładając go poduszką. Chłopakowi udało się złapać ją za nadgarstki i odciągnąć od siebie. Korzystając z takiego obrotu spraw rzucił się do ucieczki. Zaśmiał się pod nosem kiedy siostra z cichym rykiem ruszyła za nim. Obejrzał się i to był błąd. Z całym impetem zderzył się ze ścianą.  Siła była tak duża, że odrzuciła go do tyłu. Jęknął łapiąc się za nos. Wstał z trudem i kulejąc skierował się w stronę kanapy obdarowując swoją krztuszącą się ze śmiechu siostrę obrażonym spojrzeniem.

- To ja pójdę po lód.- Teraz już jawnie się śmiejąc skierowała się w stronę kuchni. Chłopak zmarszczył nos co zaowocowało głośnym syknięciem.

- Śmiej się, śmiej. Powiem Ci tylko tyle, że wcześniej tej głupiej ściany tam nie było.- Wskazał oskarżycielsko na ścianę. Gemma zachichotała cicho przyciskając torebkę z lodem trochę za mocno do jego nosa co spowodowało wypłynięcie kilku przekleństw z ust Loczka.

- Ups. Wybacz.- Powiedziała bez cienia skruchy w głosie. Chłopak warknął.

- Obiecuję, że jak tylko przestanie mnie boleć tyłek powyrywam Ci wszystkie kłaki z głowy!- Brunetka skomentowała to krótkim śmiechem, skierowała się w stronę schodów.

- Wiesz. – Zatrzymała się i odwróciła do chłopaka z  szerokim ‘bananem’ na twarzy.- Po tych czterech tygodniach nad jeziorem z Lou tyłek będzie Cię bolał dość często, dlatego radzę się przyzwyczajać. – Z rozbawionym wyrazem twarzy obserwowała jak twarz Harrego pokrywa się krwistym rumieńcem.

- Gemma!- Chichocząc cicho uchyliła się od lecącej w jej stronę poduszki.  Nie przejmując się tym, że brat mamrocze coś obraźliwego na jej temat pod nosem ruszyła w stronę pokoju. Kiedy Gemma zniknęła    chłopak opadł zrezygnowany na poduszki, a na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech. Był wdzięczny siostrze za to co dla niego zrobiła. Teraz było mu trochę głupio jak pomyślał sobie o swoim obawach przed wyznaniem jej prawdy. Powinien wiedzieć, że Gemma to w końcu jego ukochana starsza siostra, czasami irytująca, ale wciąż kochana i zawsze niezależnie od sytuacji doradzi mu. Ziewnął zmęczony przymykając powieki, a chwilę  później już smacznie spał.

Egoist

--------------------------------------------------------------------------------------

Ah! Udało mi się skończyć w tym tygodniu, co naprawdę mnie cieszy. Nie spodziewałam się, że wyjdzie mi to, ponieważ z powodu jutrzejszego przesłuchania do szkoły muzycznej mam straszny stres. Będę musiała tam śpiewać, a  każdy kto mnie zna wie, że jestem w tym beznadziejna, więc mam nadzieje, że nie podziękują mi od razu jak tylko otworze usta. Miłego czytania. Oh! i jeszcze jedno. Czy ta muzyka na blogu Wam pasuje? Czy raczej powinnam ją usunąć?